Waarschijnlijk een heldere dag, 1 oktober 1998. Niemand dacht nog aan een millenniumbug, een financiële crisis of een golf van revoluties in het midden oosten. Revolutie… dat wilden de mannen ook wel. Broedend in een duistere soos op een idee dat de wereld op, en rondom, Oudenoord 700 zou veranderen. Het Oudenoord 700 dat toen nog geen ‘Atrium’ had. Geen houten studieblokken in de kantine. De kantine was een eclectisch samenraapsel van meubilair, de wanden versierd met kapotte tegels en afgebladderde verf. Een tochtig gebouw met harde stoelen en enkel glas. Daar werden de échte mannen geboren!
Een mannendispuut, voor echte mannen. Niet een kakofonie van lichtroze en babyblauwe zachtheid, nee, ruwe bolsters. Ruwe bolsters met een hoffelijke pit. Niet lang na dit moment was het Weledele Dispuut W.A.P.P.!! geboren. Een dispuut zonder opsmuk, doch genoeg klasse en hoffelijkheid om het verschil te maken binnen Sv Cabo Bianci. Geen opsmuk betekende helaas ook dat een vormloze fleece-trui werd verheven tot dispuuts-attribuut nummer 1, het waardevolste bezit dat je kan hebben als volwaardig W.A.P.P.!!-er.
Nu 15 jaar later is dat niet veranderd. Als een ware jeugdliefde worden de truien gekoesterd en zijn zij ongetwijfeld al meermaals bij een kampvuur over de schouders geslagen van lichtelijk afgekoelde Amazones of anderszins maximaal vrouwelijke gestaltes. Hoffelijkheid ten top.
Diploma’s zijn gehaald, trouwringen zijn aangeschoven, baby’s zijn geboren. Meerdere Columbi zijn opgestaan en de grote plas overgestoken. Want wie zichzelf koninklijk noemt, zal zijn koninkrijk immer willen vergroten.
Prachtig Dispuut W.A.P.P.!! zonder overdreven opsmuk en mooie praatjes. Want wie maar lang genoeg gewoon blijft, wordt vanzelf bijzonder!
Leve Dispuut W.A.P.P.!!
Leve Dispuut W.A.P.P.!!
Leve Dispuut W.A.P.P.!!
